Blog

Ik zoek een graf. Van een ander, niet voor mezelf. Het is een oud graf, de begravene in kwestie is een jonkheer die stierf in 1895. Ik schrijf een boek over de dode man, die toen nog leefde. Het kerkhof ligt buiten wat nu het stadscentrum heet,

  A’dam-Rijn kanaal De kolos hangt boven het water als een betonnen doodskist. Nu het kanaal is omgelegd, is het van zijn benauwende functie ontheven. Voorheen moest de plofsluis in geval van oorlogsnood in één keer 40.000 ton puin laten vallen in het Amsterdam-Rijnkanaal om het af

  Er drijft schuim op de golven van de Waddenzee. Witte klonten die lijken op reuzenkomkommers en soms op drijvende zeehonden. In zee vlokt omgewoelde bagger, de veerboot zet de bodem in beweging. Het mag dan hoogwater zijn, het is niet hoog genoeg om buiten de vaargeul

Ik hou niet van opscheppen en ik hou niet van dwepen. Omdat je twee negatieven tegen elkaar kunt wegstrepen, mag ik een positief verhaaltje  vertellen. Dat gaat over schrijver/schilder Armando. Jaren geleden assisteerde ik bij een film. Wij richtten een set in. Die set betrof een villa

In het bos kom ik Mizzy tegen. Zij komt van links, ik van rechts. Mizzy is een herdershond. Zo’n trouwe. Wij zien elkaar twee keer per week op de hondencrèche, waar ik tijdens mijn hondenbaantje een roedel van zo’n veertig dieren bestier. Mizzy vindt het verwarrend mij

De Katse-plaat ligt onschuldig verstopt naast de vaargeul. Nu nog stroomt de  Oosterschelde door tot de Zeedijk, die met nieuwe steenblokken verzwaard wordt. Het is zaterdag, de graafmachines rusten met hun koppen in het zand, er is geen mens die het water straks zal zien zakken. Behalve

In de Ardennen staan menselijke bossen. Voor mensen, door mensen. Het zijn geplante produktiebossen. De bomen staan strak in het gelid, als rijen soldaten die elkaar in de smiezen houden. Ze lijken elkaar het licht niet in de takken te gunnen en groeien zij aan zij als

Ze ligt als een vlek op een plas donker water. Onbeweeglijk, keuze-loos. Wanneer ik passeer draait het vrachtschip plotseling bij; de grauwe reuzenkop vaart op ramkoers op de kade af. Ze glijdt zo stil, onhoorbaar zelfs, als ik blind zou zijn zou het water me scheeploos voorkomen.

De motor gromt wanneer we het Noordzeekanaal afdraaien. Zijkanaal C lonkt zilver tussen de groene oevers van Spaarnwoude. Eerst nog moeten we onder de oude weg naar IJmuiden door. Zo noemen wij de N202, want die naam klinkt even beheerst als zouteloos. De brug is hoog genoeg

Winkelen bij Gamma is een heikele kwestie. Ik weet dat, toch doe ik het. Vandaag althans. Voor een al bijna op te bouwen decor behoef ik nog enkele gordijnrails, inpakfolie en zo’n vijftien meter ketting. Dat is een makkelijke lijst, zelfs voor de Gamma. De gordijnrails stemt